"FiFA functioneert als een neoliberale machtsstructuur waarin economische winst primeert en mensenrechten worden gereduceerd tot hinderlijke randvoorwaarden.”
FIFA: winst boven waardigheid
De FIFA presenteert zich graag als hoeder van het wereldvoetbal, als een neutrale sportorganisatie die volkeren verbindt. Maar achter dit zorgvuldig gecultiveerde imago gaat een realiteit schuil die steeds moeilijker te ontkennen valt: de FIFA functioneert als een economische machtsstructuur waarin winst primeert boven mensenrechten.
De toewijzing van wereldkampioenschappen aan landen met een problematisch mensenrechtenpalmares is geen ongelukkig toeval, maar een symptoom van een dieper liggend probleem. Arbeidsomstandigheden, persvrijheid, vrouwenrechten of de positie van minderheden blijken in de besluitvorming ondergeschikt aan commerciële belangen, sponsorcontracten en geopolitieke deals. Mensenrechten worden herleid tot randvoorwaarden, pas relevant wanneer ze het imago of de inkomstenstromen bedreigen. Zoals het komende tornooi in de VS illustreert.
Dit is geen morele ontsporing van individuen, maar een structurele logica. In een neoliberaal kader wordt alles wat waarde heeft, vertaald in economische termen. Ook sport — ooit een sociale praktijk van spel, ontmoeting en gemeenschap — is verworden tot een wereldwijd verdienmodel. De FIFA belichaamt deze logica tot in het extreme: hoe groter het evenement, hoe hoger de winst, hoe kleiner de ethische drempels.
Wat daarbij opvalt, is de systematische depolitisering van verantwoordelijkheid. De FIFA verschuilt zich achter het argument dat sport en politiek gescheiden moeten blijven. Maar precies die houding is politiek: ze legitimeert bestaande machtsverhoudingen en neutraliseert kritiek. Wie zwijgt over onrecht omwille van winst, kiest partij — niet voor neutraliteit, maar voor het status quo.
De vraag is dan ook niet of de FIFA zich bewust is van mensenrechtenschendingen, maar waarom ze bereid is die te accepteren. Het antwoord is ongemakkelijk eenvoudig: omdat ze winstgevend zijn. En zolang sponsors, nationale bonden, media en supporters deze logica blijven slikken, verandert er weinig.
Als samenleving staan we hier voor een bredere keuze. Willen we sport blijven zien als louter entertainment en consumptie, of durven we opnieuw morele eisen stellen aan instituties met mondiale invloed? De FIFA is geen natuurfenomeen, maar een menselijke constructie — en dus vatbaar voor kritiek, druk en verandering.
Wie sport ernstig neemt, kan zich niet langer tevredenstellen met mooie goals en grote stadions. Waardigheid is geen bijkomstigheid. Zonder mensenrechten verliest sport haar ziel, en wordt ze niets meer dan een goed geoliede winstmachine die moderne slavernij voedt en mensenrechten negeert.
Daar moeten we mee aan de slag.
BeantwoordenVerwijderen